Wieści o psychoterapii

Psychodrama została stworzona przez Jacoba Leviego Moreno w czasie, kiedy Zygmunt Freud tworzył psychoanalizę i jest drugą historycznie szkołą psychoterapii. Psychodrama jest równie wiekowa jak psychoanaliza, ale zdecydowanie mniej sławna i popularna, zarówno wśród psychoterapeutów, jak i pacjentów. Słowo "psychodrama" wywołuje mniej zachęcających skojarzeń. Zamiast dramy, oznaczającej w języku greckim "działanie", jest słyszany dramat. A dramat to w życiu - wielka tragedia, w teatrze - sztuka grana przez aktorów, w literaturze - dzieło mistrzów. Dlatego znacznie lepiej jest myśleć o psychodramie, jak o psychologicznym działaniu, czyli takiej własnej aktywności, która przynosi psychologiczne korzyści.

Dziecięce zabawy i grecki teatr

Moreno zauważył, że dzieci w swoich zabawach "na niby", kiedy grają różne role (mamy, taty, nauczyciela, strażaka, aktorki...), to próbują nowe zachowania, czasem odreagowują trudne sytuacje, rozwijają swoje możliwości. Głównym celem psychodramy jest rozwijanie kreatywności i spontaniczności, które sprzyjają powodzeniu w życiu, ułatwiają wprowadzanie zmian i podejmowanie wyzwań.

Moreno nie interesował się teatrem greckim, jednak zapożyczając od Arystotelesa termin "protagonista" na oznaczenie osoby odgrywającej swoją historię na scenie, uczynił pomost między psychodramą a teatrem greckim. Zarówno psychodrama, jak i teatr grecki mają swoje źródło w prastarym procesie grupowym. Rytuały i kulty powstały w pierwszych wspólnotach, wspierały w radzeniu sobie z siłami natury i niebezpiecznymi mocami. Grupa gromadziła się wokół postaci (symbolu, osoby) obdarzanej wyjątkowymi cechami, niezbędnymi do przeciwstawienia się fatum. Psychodrama jest metodą stosowaną przede wszystkim w grupie. Protagonista jest postacią wyłonioną z grupy, która niesie ważny temat całej wspólnoty, w imieniu wszystkich zmaga się z losem i odzyskuje wpływ na przebieg zdarzeń.

Scena